Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος
προέδρου Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού

• Κύπρος και Ελλάδα, καλούνται να πορευθούν στα αχνάρια της πιο εμβληματικής μορφής νεότερου Ελληνισμού

Πρόσφατα συμπληρώθηκαν 188 χρόνια από τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, της πιο εμβληματικής προσωπικότητας του νεότερου Ελληνισμού. Η σημερινή θλιβερή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα σε Κύπρο και Ελλάδα, στρέφει το μυαλό μας στον Βίο και την Πολιτεία του επονομαζόμενου Άγιου της Πολιτικής, ως ελάχιστη συμβολή στην προσπάθεια εξυγίανσης του δημόσιου βίου. Στην Ελλάδα, οι οικονομικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν την τελευταία δεκαετία προσέλαβαν τη μορφή ανθρωπιστικής κρίσης υποθηκεύοντας παράλληλα το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας και των επόμενων γενεών. Με την ανεργία να σαρώνει και τη νεολαία να μεταναστεύει μαζικά, το πολιτικό σύστημα της χώρας παρουσιάζεται αδύναμο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των καιρών για μια νέα πολιτική και κατεπέκταση κοινωνική αναγέννηση. Στην μικρή Κύπρο της ημικατοχής και της δεσπόζουσας γεωπολιτικής επιρροής της Βρετανίας με αιχμή τις “κυρίαρχες” στρατιωτικές βάσεις, τα πράγματα είναι εξίσου επικίνδυνα και ανησυχητικά. Ο Καποδίστριας αναλαμβάνοντας τον άχαρο ρόλο της συγκρότησης κράτους με τη λήξη της Επανάστασης του 1821, επιθυμούσε τη δημιουργία μιας έμψυχης πολιτείας που οι ίδιοι οι πολιτικοί να γίνονται υποδείγματα, να εμπνέουν και να παραδειγματίζουν με την προσωπική και δημόσια ζωή τους. Και ασφαλώς να είναι έτοιμοι να θυσιαστούν, αν χρειασθεί για χάριν του καλού της πατρίδας. Παράλληλα δε, πίστευε ότι με την τόνωση της πίστης και τη συστηματική καλλιέργεια των διαχρονικών ιδεωδών του Ελληνικού Πνεύματος, οι ηθικές αξίες θα δημιουργούσαν στις ψυχές του κόσμου τον γνήσιο πνευματικό πολιτισμό που θα αποτελούσε το αντίβαρο στην κοινωνική δυστυχία που κληροδότησε η μακρόχρονη σκλαβιά.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Έχοντας αυτά κατά νουν, θέλουμε να στείλουμε ισχυρό το μήνυμα στο σύνολο του πολιτικού κόσμου σε Κύπρο και Ελλάδα, ότι θεμελιώδη προαπαιτούμενα για να ανασυγκροτηθεί η κοινωνία και να οδεύσουν οι δύο αδελφές χώρες στο δρόμο της προόδου και τη προκοπής είναι:

1. Η εξυγίανση του δημόσιου βίου με εκ δημοκρατικοποίηση των πολιτικών κομμάτων και λειτουργία τους με κανόνες πλήρους διαφάνειας.
2. Η ριζική μεταρρύθμιση της κρατικής μηχανής με εκσυγχρονισμό των θεσμών και αποκόλληση τους από το πελατειακό σύστημα, εδραιώνοντας συνθήκες ισοπολιτείας, αξιοκρατίας, χρηστής διοίκησης και διαφάνειας.
3. Η παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και συνενόχων της κρατικής χρεοκοπίας και της οικονομικής τραγωδίας με επούλωση των πληγών των ανυποψίαστων θυμάτων και των εξαθλιωμένων πολιτών.
4. Η υιοθέτηση μακρόπνοης εθνικής στρατηγικής, σε πνεύμα ειλικρινούς συνεννόησης Αθηνών – Λευκωσίας, για χειρισμό των μείζονων εθνικών θεμάτων και συνεχούς εδραίωσης συνθηκών εθνικής ενότητας και λαϊκής ομοψυχίας.

Χωρίς τις πιο πάνω τρείς παραμέτρους, οι όποιες πολιτικές δεσμεύσεις θα ηχούν στα αυτιά των πολιτών σαν ανέκδοτο. Έχουμε υπέρτατο χρέος έναντι των επόμενων γενεών των Ελλήνων σε Κύπρο και Ελλάδα, να αντιταχθούμε σθεναρά στους αισχρούς σχεδιασμούς των εμπόρων των λαών και των εθνών, ανάβοντας με τη στάση και τη δράση μας τη λαμπάδα της ελπίδας και της προοπτικής για οικονομική ανασυγκρότηση, κοινωνική ανόρθωση, ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εθνική περηφάνεια.