Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος*   

 

Αναμφίβολα, ο κάθε εχέφρων πολίτης αυτού μαρτυρικού τόπου, θλίβεται βαθύτατα παρακολουθώντας τις εικόνες <<απείρου κάλλους>> που εκτυλίσσονται στην πολιτική και πολιτειακή ζωή. Βλέποντας τις κατάμαυρες πινελιές που κοσμούν το κάδρο της δημόσιου βίου, διερωτούμαστε αν ζούμε σε χώρα Αφρικανική ή Ασιατική. Ατενίζοντας τον πολιτικό /πολιτειακό χάρτη με τα μικρά ή μεγάλα σκάνδαλα, με την αποθέωση της κομματικής αλητείας, της οικονομικής αγυρτείας, του πολιτικού αμοραλισμού και της εν γένει καταρράκωσης των θεσμών, αμφιβάλλουμε αν ζούμε σε Ευρωπαική χώρα. Εν μέσω αυτού του σκοτεινού σκηνικού, έρχεται στο μυαλό μας η νηφάλια και αγέρωχη θωριά του Ιωάννη Καποδίστρια, του επονομαζόμενου Άγιου της Πολιτικής. Του ηγέτη που πίστευε στην έννοια του κράτους ως ηθικής προσωπικότητας. Του ταπεινού και σοφού ηγέτη που υποστήριζε πως, Κράτος χωρίς δικαιοσύνη, δεν είναι κράτος! Το κράτος, έλεγε, πρέπει να καθοδηγεί τους πολίτες του προς το καλό, να πατάσσει τη ληστεία και κάθε μορφής αδικία και σε καμμιά περίπτωση να μην καθίσταται υποχείριο των τζακιών και των πλούσιων.

 

Είναι ηλίου φαεινότερον πως, ο βίος και η πολιτεία των πολιτικών / πολιτειακών και δημόσιων αρχόντων, πόρρω απέχει από το πνεύμα του πολιτικού πολιτισμού και της κοινωνικοοικονομικής ηθικής που καλλιέργησε ο Καποδίστριας. Οι ταγοί του σήμερα πείθουν με τις πράξεις τους αλλά και τις κραυγαλέες παραλείψεις τους, ότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η καρέκλα για εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων και ιδιοτελών επιδιώξεων. Η χρονίζουσα επικυριαρχία του κομματικού βαρβαρισμού και η μαεστρική υπόγεια συνεργασία των πολιτικών καιροσκόπων με τους οικονομικούς κερδοσκόπους, συνηγορούν ότι με τα υπάρχοντα δεδομένα δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Ο Στάβλος του Αυγεία που μολύνει όλες, σχεδόν, τις εκφάνσεις της καθημερινότητας υπό την υψηλή προστασία των υπόγειων συναλλαγών του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, είναι αδύνατον να καθαρίσει, ιδιαίτερα μετά την θρασύτατη βούληση της Γενικής Εισαγγελείας να εξοντώσει τον Γενικό Ελεγκτή.

 

Είναι ηλίου φαεινότερο πως, μετά τη μαεστρική εκπαραθύρωση του Οδυσσέα Μιχαηλίδη ο τόπος εισέρχεται σε φοβερές περιπέτειες και εμφύλιες διαμάχες με απρόβλεπτες συνέπειες για την πολιτική και κοινωνική ζωή, μάλιστα σε μιά ευθραστη περίοδο κατακλυσμιαίων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στη γειτονιά μας. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, λοιπόν, είναι υπέρτατο χρέος των φορέων του πολιτισμού αλλά και του κάθε τίμιου πολίτη, να συγκροτήσουν αρραγές μέτωπο με σκοπό να εξαποστείλουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τους κάθε λογής τυχοδιώχτες και πειρατές του δημόσιου βίου. Ασφαλέστατα, προς την κατεύθυνση αυτή το μέγα μερίδιο της ευθύνης καλείται να αναλάβει πάραυτα ο προέδρος τη Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης ο οποίος υποσχέθηκε ρητώς πως, κορωνίδα των προτεραιοτήτων του είναι η αναστήλωση των θεσμών και η εδραίωση κράτους δικαίου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Πρόεδρος ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, έχει εκλεγεί κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες φαυλοκρατίας σπάζοντας τα κάστρα της κομματοκρατίας, έχει και τη βούληση και τη θέληση να δαμάσει το τέρας της διαφθοράς που κατατρώει τα σωθικά της κοινωνίας μας εδώ και 64 χρόνια. Το γεγονός ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι παιδί του κομματικού σωλήνα, αποτελεί ένα ισχυρό πλεονέκτημα στο όλο εγχείρημα το οποίο αναδεικνύεται σε κορυφαία πολιτική πράξη στην 64χρονη διαδρομή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και ασφαλέστατα, για να το πετύχει, χρειάζεται να διορίσει σε θέσεις κλειδιά τους άριστους των αρίστων με αποκλειστική αποστολή να χτίσουν ένα νέο κράτος με υγιείς και ανθεκτικές δομές για να εδραιωθεί η ισονομία, η ισοπολιτεία και η δικαιοσύνη. Σε μιά τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο πως η κοινωνία του πολιτισμού, του πνεύματος, της εργασίας και της τίμιας επιχειρηματικότητας θα σταθούν έμπρακτα στο πλευρό του.

 

Όσο για την ακατανόητη εμμονή των επικεφαλής της Γενικής Εισαγγελείας να παραπέμψουν τον Οδυσσέα Μιχαηλίδη στο Ανώτατο Δικαστήριο, ένα έχουμε να πούμε κι ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους: Τους άριστους των αρίστων δεν τους καρατομείς αλλά τους επιβραβεύεις. Κι αν μερικές φορές επιδείξουν <<ανάρμοστη συμπεριφορά>> για το καλό του τόπου, τους νουθετείς και επινοείς δόκιμους τρόπους συνεργασίας προκειμένου να εξυπηρετηθούν στον μέγιστο βαθμό τα ύψιστα συμφέροντα της κοινωνίας και της αιμάσσουσας πατρίδας.

*δημοσιογράφος, πρόεδρος Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού  

ΛΕΥΚΩΣΙΑ 20/9/2024