Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος
προέδρου Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού

Με το βλέμμα στραμμένο στον βουβό Πενταδάκτυλο και το μυαλό να στριφογυρίζει στις θλιβερές σκηνές του μαύρου Ιούλη του 1974, πραγματοποιήθηκε στις 4 Οκτωβρίου στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας η τελετή παράδοσης των λειψάνων των 16 παλληκαριών του «Νοράτλας» που σκοτώθηκαν κατά λάθος από φίλια πυρά την 21η Ιουλίου του 1974 κοντά στο αεροδρόμιο Λευκωσίας. Στον ιερό χώρο του Τύμβου όπου κείνται οι σταυροί των νεκρών της νεότερης εθνικής ταπείνωσης, εκτυλίχθηκαν σκηνές αρχαίας τραγωδίας στην παρουσία του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη και του υπουργού Εθνική Άμυνας Πάνου Καμένου. Παρόντες, οι αδικοχαμένοι γονείς ή και συγγενείς των νεκρών αδελφών μας που έσπευσαν μετά χαράς στο ιστορικό κάλεσμα για απόκρουση του νεοοθωμανού εισβολέα. Την ώρα της τελετής και της κορυφούμενης συγκίνησης, αιωρούνταν πάνω από τον χώρο του Τύμβου δύο λέξεις με ενετελώς διαφορετικές έννοιες: η περηφάνια και η ντροπή. Η περηφάνια αντανακλάται από την αυταπάρνηση, την ανδρεία και τον ηρωισμό που επέδειξαν οι Έλληνες αξιωματικοί και οπλίτες καταδεικνύοντας ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι σαρξ εκ της σαρκός και οστούν εκ των οστέων του ενός και αδιαιρέτου Ελληνικού Έθνους Η ντροπή αναδύεται μέσα από την υποκριτική στάση των πολιτικών ταγών οι οποίοι βουτηγμένοι για 42 χρόνια στα κυκλώματα της πολιτικής ιδιοτέλειας και των σκοπιμοτήτων, έπαιζαν με τον πόνο των χαροκαμένων μανάδων και συγγενών των νεκρών του «Νοράτλας» που επιζητούσαν αγόγγυστα τα κόκκαλα των παιδιών τους.

Η τραγικότερη φιγούρα παίχθηκε από συγγενή θύματος που μονολογούσε πως οι γονείς του θυσιαθέντος παλληκαριού πέθαναν με τον καημό «πως δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να θάψουν τον λεβεντονιό τους». Έφυγαν με τα δυο χείλη καμένα και πικραμένοι για την αναξιωσύνη της Πολιτείας και εδώ και στην Ελλάδα, να τιμήσουν τους ήρωες στην ώρα τους. Όπως και νάχουν τα πράγματα, έστω και αργά τα απομεινάρια των οστών ανασύρθηκαν μαζί με την άμορφη σιδερένια μάζα του μοιραίου αεροσκάφους. Ο πέριξ του Τύμβου χώρος αποκαταστάθηκε για να παιχθεί η τελευταία παράσταση της τραγωδίας. Μιάς τραγωδίας η οποία έστειλε ισχυρότατο το μήνυμα σε ντόποιους και ξένους έμπορους των των λαών πως η ανδρειωσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα, με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με αίμα. Η αυλαία της παράστασης κάποια στιγμή έπεσε. Το θετικό ήταν πως η επίσημη πολιτεία έστω και αργά, βρήκε τη δύναμη να αναφωνήσει συγγνώμη για την 42 χρονη ένοχη στάση της. Το αρνητικό και συνάμα τραγικό είναι ότι οι εκπρόσωποι της πολιτείας δεν αποτόλμησαν στους πύρινους λόγους τους πάνω από τα φέρετρα των νεκρών, να μας αποκαλύψουν αν ο ομφάλιος λώρος υπάρχει ακόμη. Δεν μας διευκρίνισαν αν ο ομφάλιος λώρος του Ελληνισμού από την Βόρειο Ήπειρο, την Θράκη και το Αιγαίο μέχρι την Κύπρο, απεκόπη ή όχι. Οι ηρωικοί νεκροί του «Νοράτλας» όμως, με την ευτολμία που τους διέκρινε έστειλαν το μήνυμα πως η συνειδητή επιβίβαση τους στην «πτήση του θανάτου» είχε ένα και μοναδικό σκοπό:Να κρατηθεί αλώβητος ο ομφάλιος λώρος. Και με την ηρωική θυσία τους η οποία απεικονιζόταν για 42 χρόνια στο ζωντανό πρόσωπο του Θανάση Ζαφειρίου, του μοναδικού επιζήσαντος της μοιραίας πτήσης, έστελλαν μέχρι την ημέρα της ταφής τους το μήνυμα πως ο ομφάλιος λώρος καλά κρατεί. Τώρα που η μητρώα Ελληνική γή δέχθηκε στα σπλάχνα της τα λείψανα των 16, μας προστάζει: Απ'των Ελλήνων την ηρωική θυσία κι απ' των προγόνων τ' άφθαρτα βιβλία που δείχνουν τα πανάρχαια μεγαλεία, ένας ψαλμός ακούγεται βαθύς σα μελωδίες ενός κόσμου άλλου: ΕΛΛΗΝΕΣ, μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευθεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της Κύπρου την ανάσταση θα φέρει.