Του Ξενή Χ. Ξενοφώντος
προέδρου Ινστιτούτου Ελληνικού Πολιτισμού

• Κανένας αγώνας μικρός ή μεγάλος δεν είναι δυνατόν να αποδόσει το ποθούμενο αν δεν σφραγίζεται με ενότητα στόχων και συλλογική προσπάθεια
• Ύψιστης σημασίας το μήνυμα Αναστασιάδη προς Τουρκοκύπριους «αποφασείστε που θέλετε να ανήκετε, στην Κυπριακή Δημοκρατία ή στην Τουρκία» Από την ίδρυση της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 μέχρι σήμερα, η χώρα μας και κατεπέκταση ο Κυπριακός Ελληνισμός διέρχονται κρίσιμες ώρες. Σε όλη την ιστορική διαδρομή των 57 χρόνων της, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν ευτύχησε να λειτουργήσει ως κανονική χώρα, να δημιουργήσει, να αναπτυχθεί και να προοδεύσει μέσα σε φυσιολογικές συνθήκες μιάς σύγχρονης δημοκρατίας. Μόνιμο εμπόδιο προς την κατεύθυνση αυτή ήταν και είναι η ύπαρξη του Κυπριακού Ζητήματος το οποίο διαιωνίζεται από το 1963 με την παράνομη ενέργεια της Τουρκοκυπριακής Κοινότητας για απόσχιση η οποία κορυφώθηκε με την Τουρκική εισβολή του 1974 και ολοκληρώθηκε με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους στα κατεχόμενα εδάφη της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1983. Ο αγώνας της Κύπρου για Ελευθερία και Δικαίωση μετά την εθνική τραγωδία του 1974 είναι μεν αδιάκοπος αλλά χωλαίνει σε σημαντικές παραμέτρους του με πρωταρχική αυτήν της έλλειψης εθνική ενότητας και λαϊκής ομοψυχίας. Οι διαφορετικές κομματικές προσεγγίσεις στο μέγα κεφάλαιο της εθνότητας του λαού μας και η διαχρονική καπήλευση του Κυπριακού για εξυπηρέτηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και ιδιοτελών συμφερόντων, αποτελούν αδύνατο κρίκο στην αλυσίδα προώθησης του εθνικου μας ζητήματος. Το φαινόμενο αυτό συντηρείται, σκόπιμα ή μη, με το ολέθριο φαινόμενο διαχωρισμού των πολιτών σε πατριώτες και προδότες. «Μεγαλούργησε» το 2004 με το δημοψήφισμα στο Σχέδιο Ανάν και κρατιέται εν ζωή μέχρι τις μέρες μας, ζημιώνοντας τον αγώνα του λαού μας στον εθνικό και κοινωνικό στίβο. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι για την αποτυχία επίλυσης του Κυπριακού με δίκαιη λύση, την αποκλειστική ευθύνη φέρει η Τουρκία η οποία θέλει, δια πυρός και σιδήρου, την Κύπρο αιχμάλωτη των γεωστρατηγικών και άλλων ζωτικών συμφερόντων της. Ωστόσο, οφείλουμεν να ομολογήσουμε ότι η απουσία εθνικής στρατηγικής εκ μέρους του Ελληνισμού για το Κυπριακό, αποδυναμώνει την άσκηση της μέγιστης πίεσης στην Τουρκία για ουσιαστικές υποχωρήσεις. Αυτό το σκηνικό πρέπει κάποτε να αλλάξει. Ο εργατικός και φιλότιμος λαός μας αξίζει καλύτερης μεταχείρισης εκ μέρους του πολιτικού συστήματος και οποσδήποτε καλύτερης τύχης. Το νέο αδιέξοδο στο Κυπριακό στις πρόσφατες συνομιλίες του Γκραντ Μοντάνα της Ελβετίας που αποκάλυψε πλήρως τις επεκτατικές προθέσεις της Άγκυρας έναντι της Κύπρου, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία για χάραξη πανεθνικής στρατηγικής στο Κυπριακό και σε όλα τα άλλα μείζονα εθνικά θέματα. Η συμπόρευση 2 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ Λευκωσίας – Αθήνας θα πρέπει να μπεί σε νέα συστηματική βάση έχοντας ως αιχμή του δόρατος: 1 Την εθνική ενότητα και τη λαική ομοψυχία 2 Την επίτευξη σταθερών συμμαχιών, κυρίως μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, της οποίας Κύπρος και Ελλάδα συναποτελούν ζωτικούς εταιρικούς πυλώνες Η ειλικρινής συνεργασία των κυβερνήσεων Αθηνών – Λευκωσίας στο Γκράντ Μοντάνα για αντιμετώπιση των μαξιμαλιστικών θέσεων της Τουρκίας και το ιστορικό γεγονός της παράδοσης των εγγράφων της Βουλής των Ελλήνων για τον ΦΑΚΕΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ στην Κυπριακη Πολιτεία, μπορούν να επενεργήσουν θετικότατα στην υλοποίηση του υπό αναφοράν στόχου. Είναι αδιανόητον, εν έτει 2017 ο Κυπριακός Ελληνισμός να είναι μοιρασμένος σε προδότες και πατριώτες. Ωρίμασε ο χρόνος να επουλωθούν οι πληγές της διχόνοιας και να συγχρονισθούμε ως κόμματα, ως κοινωνικοί φορείς και οργανωμένα σύνολα στον αστερισμό της εθνικής συμφιλίωσης. Στην Ελλάδα αυτό επιτεύχθηκε χάρις στην ευτολμία και αν θέλετε τον πατριωτισμό του «δεξιού» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ως πρωθυπουργού την περίοδο 1990-93 και του «αριστερού» - κομμουνιστή ηγέτη Χαρίλαου Φλωράκη, που συμφώνησαν και στήριξαν την Κυβέρνηση εθνικής συμφιλίωσης, στέλλοντας στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας τον αλήστου μνήμης εθνικό διχασμό και εμφύλιο σπαραγμό που έσυρε την χώρα σε τραγικές περιπέτειες. Ενόψει των επερχόμενων κατακλυσμιαίων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων στην αποδεκατισμένη Μέση Ανατολή και μπροστά στον παγκόσμιο εφιάλτη της Τρομοκρατίας, προβάλλει ως μονόδρομος η καλλιέργεια και εδραίωσης συνθηκών ομοψυχίας και εθνικής συμφιλίωσης στην χειμαζόμενη Κύπρο. Παράλληλα, επιβάλλεται υιοθέτησης νέας σχέσης με τους Τουρκοκύπριους στη βάση της κοινής αλλά ειλικρινούς διεκδίκησης των κοινών στόχων και οραματισμών για το αύριο. Το πρόσφατο σαφέστατο μήνυμα του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη προς τους Τουρκοκύπριους «αποφασείστε που θέλετε να ανήκετε, στην Κυπριακή Δημοκρατία ή στην Τουρκία» μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για χάραξη νέας τάξης πραγμάτων τόσο στο Κυπριακό όσο και στα ζωτικά θέματα Ενέργειας που τίθενται πλέον ενώπιον μας. Η πρόκληση είναι μεγάλη και σημαδιακή, η δε ευθύνη των πολιτικών ταγών τεράστια.